می‌توان گفت عربستان تصمیم گرفته است به اصول و مبانی قدیمی خود بازگردد که موجب آشتی با ایران در اوایل هزاره سوم شده بود و در عین حال امتیازات قابل‌توجهی از ایران بگیرد.عربستان می‌داند که وضعیت ایران بعد از پایان ناآرامی‌های سال گذشته و جانبداری از روسیه در جنگ با اوکراین، در شرایطی قرار دارد که در سطوح داخلی و خارجی دست برتر را ندارد. ریاض این شرایط را برای دستیابی به توافق یا سازش با تهران در مقابل گرفتن امتیازاتی، مناسب تشخیص داد. گرایش چین به مواضع کشورهای عربی و عربستان در خصوص مداخله‌های ایران در منطقه نیز موجب شد ریاض به میانجی‌گری چین چراغ سبز نشان دهد.اما در خصوص ایران، این کشور به دنبال کاهش انزوا و از سرگیری مراودات با کشورهای پیرامون خود است تا از تاثیرات مثبت سیاسی و اقتصادی آن برخوردار شود.

علاوه بر این، تهران نمی‌توانست میانجی‌گری پکن را رد کند؛ چرا که با امضای توافق‌نامه راهبردی ۲۵ ساله با چین همه تخم‌مرغ‌هایش را در سبد چین قرار داده است.ایران طبعا درک می‌کند که روسیه نمی‌تواند خواسته‌هایش را پاسخ گوید. در واقع مسکو نمی‌تواند و حتی به دلایل تاریخی و سیاسی نمی‌خواهد وارد ائتلاف با تهران شود؛ به‌خصوص که گاهی مواقع روسیه نیز در شرایطی قرار می‌گیرد که به نظر می‌رسد به حمایت چین نیاز پیدا می‌کند. عربستان ابتدا تلاش کرد از طریق اسرائیل، تضمین‌های امنیتی و تسلیحات پیشرفته و جایگاهی در سطح اعضای ناتو از آمریکا دریافت کند و برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز خود را با حمایت آمریکا به پیش ببرد. ولی روابط سرد با کاخ سفید و فضای خصمانه علیه ریاض در کنگره آمریکا به همراه تشدید تنش‌ها بین تل‌آویو و واشنگتن به علت سیاست‌های افراطی دولت نتانیاهو موجب شد ریاض به سمت قبول میانجی‌گری چین برود.